A hap mundësitë për paqe në Ukrainë trekëndëshi Netanyahu-Erdogan-Putin? Ja çfarë fsheh telefonata historike që nga viti 2013 mes Izraelit dhe Turqisë 

Më 17 nëntor, Netanyahu i telefonoi Recep Erdoganit, një kontakt historik, pasi të dy kishin kontakte të mbyllura që nga viti 2013. Qëllimi i bisedës telefonike ishte forcimi i marrëdhënieve mes dy vendeve, të rihapur pas vizitës, historike në mënyrën e saj, nga presidenti Herzog në Ankara. Netanyahu i tha bashkëbiseduesit të tij se përpjekjet ndërmjetësuese të Turqisë midis Ukrainës dhe Rusisë "ishin të rëndësishme për botën". Është e qartë se kryeministri izraelit dëshiron të shmangë problemet e mëtejshme të imazhit duke rrezikuar, me lëvdata kaq të qarta, të kalojë për një pro-putinian (sepse kushdo që flet për paqen, tanimë llogaritet në radhët e pro-putinianëve, e tillë është tragjedia në të cilën është zhytur Perëndimi). Dhe është po aq e qartë se një raport zyrtar si ai turk nuk mund të futë fjalë të pathëna në gojën e një lideri të huaj, aq më tepër nëse i interesuari është një person i sigurt si Netanyahu. Mw 18 nwntor, Erdogan telefonoi Putinin.

Pozicioni i Netajahut

Duhet shtuar se sekuenca kohore e telefonatave duket e rëndësishme, ashtu si edhe përmendja e ndërmjetësimit turk nga Netanyahu. Dy detaje që na bëjnë të mendojmë se Netanyahu i ka dërguar një mesazh Putinit, me të cilin ka marrëdhënie të kahershme. Izraeli ka mbështetur në heshtje ndërmjetësimin turk midis Ukrainës dhe Rusisë gjatë qeverisë së kaluar. Dhe edhe nëse më vonë u tërhoq, kur tashmë ishte e qartë se nuk kishte asgjë për të bërë në këtë drejtim, ajo përsëri mbajti një qëndrim neutraliteti, megjithëse me shumë paqartësi. Netanyahu ka forcën që qeveria e mëparshme nuk e kishte dhe mund të ishte një peng i rëndësishëm në shtytjen drejt një kompromisi të mundshëm. Netanyahu nuk i fsheh prirjet e tij muskulare, veçanërisht ndaj Sirisë, Iranit dhe Libanit, aleatët strategjikë të Moskës. Dhe ka shumë paqartësi të personazhit, si dhe pamëshirshmërinë e tij. Por ai është gjithashtu një person pragmatik, siç është edhe Putini. Ata mund të gjenin pikat e marrëveshjes.

Ankthi i Rusisë

Shpresat për përfundimin e luftës janë ringjallur prej ditësh nga tërheqja e trupave ruse nga Khersoni, vetëm dy muaj pasi aneksimit nga Federata Ruse. Por pavarësisht pozicionit të saj të rëndësishëm gjeostrategjik, si dhe interesin jetik të rusëve në një nga rajonet më të mëdha prodhuese të pasurisë së Ukrainës, tërheqja e ushtrisë ruse nga provinca në jug të vendit dha përshtypjen e një tërheqjeje drastike ruse. Forma që kanë marrë operacionet ushtarake ruse kohët e fundit, duke kaluar nga konteksti i luftës konvencionale, në një luftë hibride, të cilat shkaktojnë humbje më masive, është gjithashtu një sinjal i përshpejtimit të operacioneve ushtarake. Në këtë drejtim, shiu i raketave ruse kundër 12 qyteteve të Ukrainës dhe qindra infrastrukturave energjetike pasqyron synimin operacional të Moskës duke përdorur afrimin e dimrit, dhe duke detyruar Kievin të ulet në tryezën e negociatave. Duke përdorur shumë nga taktikat e saj si mobilizimi  i pjesshëm, sulmet ndaj civilëve, mbajtja e “referendumeve” lokale dhe njohja faktike e rajoneve të Ukrainës si pjesë e Federatës Ruse, Kremlini nuk ka më shumë ushtarë  të gatshëm të luftojnë  për të, duke i shtuar edhe dhimbjen e sanksioneve perëndimore. Politika e pushtimit, rënia e shpejtë e popullaritetit të presidentit rus, reagimi i zhurmshëm i rinisë ruse ndaj rekrutimit, por edhe dyshimet në lidhje me përgatitjen dhe efektivitetin e ushtrisë ushtarake ruse, kryesisht nga propagandistët dhe blogerët ushtarakë  kanë shkaktuar bezdi të vazhdueshme tek Kremlini. Si rezultat, Moska nuk duket indiferente ndaj përfundimit të luftës, edhe nëse Vladimir Putin nuk duket i gatshëm të pësojë një “poshtërim” të ri, të njëjtë  me atë të Nikita Hrushovit, i cili u tërhoq i pari, sipas dëshmive historike, duke i dhënë fund “krizës së raketave” në Kubë në 1962. Në kontrast të plotë, Putin përjashton mundësinë e tërheqjes së forcave ruse.