Foreign media: When, why and how can Putin use nuclear weapons?

We must assume that a man like Vladimir Putin is capable of doing anything, even using his nuclear weapons. The Russian president has made it very clear that for him human life is not worth it if it is not his. So there are some scenarios in which he can devilishly reckon that releasing one or more nuclear weapons could keep him in power and save his life.

This is because we have entered a world which, strategically, resembles Europe more in the first volatile years of the Cold War than in its later stages more stable. The effect would be to eradicate old concepts of prevention and increase the risk of an accidental nuclear Apocalypse.

In the years after World War II, the United States knew full well that its forces in Western Europe were inferior to those of the Soviet Union, and would probably not withstand the latter's attack.

To compensate for this weakness, the Americans placed nuclear bombs with relatively low power (yet still destructive in an unimaginable way) in European allies. The message was that in the event of a Soviet attack, NATO could throw some of them on the battlefield to achieve victory.

But as the nuclear arms race progressed, the Soviet Union overtook the United States in this regard, and "strategic" weapons became more prominent than before. These are the largest nuclear bombs that can be fired, for example, by intercontinental ballistic missiles from the territory of one side against the territory of the other side.

They would flatten entire cities at the same time. Although it sounds very apocalyptic, it is precisely this horror scenario, the one that has saved us so far from nuclear war. In a kind of metaphor, West and East were personified by two people standing in the same room, where each was wet to the waist with gasoline.

Each had a number of matches with him. But neither was kindled, for both would burn in the midst of the flames. This situation was rightly called Mutual Safe Destruction (MAD).

However, in the 2 decades during which Putin has ruled Russia, the big strategic picture has changed again. In a sense, she returned to the same situation shortly after World War II, but with changed roles.

Tani është Rusia, ajo që dyshon se ushtria e saj është inferiore ndaj NATO-s në një luftë konvencionale. Prandaj, Putini po e kompenson këtë dobësi duke kërcënuar përdorimin e armëve bërthamore taktike për të fituar beteja ose luftëra, që në fillim nuk po i shkojnë mirë.

Kjo qasje quhet “përshkallëzim për të de-përshkallëzuar situatën”. Në funksion të këtij qëllimi Rusia – që është afërsisht e barabartë me SHBA-në në armët nukleare strategjike – ka fituar një avantazh prej 10:1 në armët taktike. Ajo ka afro 2000 të tilla, ndërsa Amerika ka vetëm rreth 200, gjysma e të cilave janë të stacionuara në Evropë.

Tashmë Putin ka lënë të kuptohet disa herë se ai mund të përdorë arsenalin e tij të jashtëzakonshëm, në rast se NATO do të kalonte vijat e tij të kuqe. Dhe për shkak se ai ngatërron fatin e tij me fatin e Rusisë, është i prirur ta interpretojë si akt të tillë çdo kërcënim për poshtërim personal apo ndryshimin e regjimit në Moskë.

Ukrainasit, të cilët po luftojnë heroikisht kundër pushtuesve rusë çuditërisht të paaftë, mund të jenë afër fitores. Mund të ndodhë që një raketë hipersonike ruse të bjerë në Poloni, një vend anëtar i NATO-s. Ose që Perëndimi ta furnizojë Ukrainën me armë që mund të ndryshojnë fatin e luftës.

Secila nga këto kthesa mund ta bëjë Putinin të frikësohet nga vdekja e tij e afërt, dhe të përshkallëzojë veprimet e tij. Goditja e tij e parë me armë bërthamore do të tregonte qëllimin e tij. Ai mund të hedhë një bombë me rreze të vogël në një pyll të zbrazët apo në det të hapur, vetëm për të treguar se e ka seriozisht.

Si hapin e radhës, ai mund të godasë me armë bërthamore një depo specifike të ukrainasve, bazë ushtarake ose batalion. Në çdo rast, ende jo mbi një qytet të tërë. Rendimentet e ndryshueshme të armëve bërthamore taktike e bëjnë të mundur një skenar të tillë.

Në këtë mënyrë Putin do të sinjalizonte vendosmërinë e tij për t’i shkuar deri në fund, duke vënë bast se SHBA dhe aleatët e saj nuk do të hakmerren në të njëjtën mënyrë. Në mendjen e tij, ai do ta quante atë bllofin e Perëndimit. Udhëheqësit e Luftës së Ftohtë nga të dyja palët, e dinin se nuk mund të fitonin një luftë bërthamore.

Nëse Putini mund ta nisë atë, kjo do të ndodhë për shkak se ai mendon se mundet. Por a do ta bëjë vërtet? Pas një sulmi të parë rus NATO, dhe veçanërisht SHBA, duhet të përgatiten për vendime rrëqethëse. A duhet që Perëndimi të lëshojë armën e tij të pafe bërthamore me rreze të vogël, për të treguar vendosmërinë e tij?

Si do të vepronin më pas të dyja palët? Sapo të nisin të shpërthejmë këto armë – më vdekjeprurëset në të gjithë historinë njerëzore, pavarësisht nga prodhimi i tyre – do të rritet rreziku i keqkuptimeve, gabimeve dhe aksidenteve. Edhe një goditje “e kufizuar” nga njëra anë, do të përjetohet si katastrofike nga pala tjetër.

Dhe raketat fluturojnë aq shpejt, sa pala tjetër do të kishte vetëm disa minuta kohë për t’u kundërpërgjigjur. Do të rritej tundimi për t’i “përdorur ose humbur” ato. Shumë kohë përpara epokës bërthamore, një oficer prusian që kishte qenë dëshmitar i betejave të Napoleonit shprehu mendimet e tij në librin e famshëm me titull “Mbi luftën”.

Carl von Clausewitz understood the natural tension between the generals trying to keep the war limited and the fact that the war wanted to become absolute, ending in the total destruction of one or all parties.

The imperative, Clausewitz concluded, is that in each case the tactics and strategy are harmonized. "War is nothing but the continuation of politics by other means," he wrote in his most famous (and often misunderstood) phrase. He meant that you should only engage in the kind of war that makes subsequent peace tolerable. Let's pray that there will still be people in Moscow who understand this.

By Andreas Kluth "Bloomberg"