Euripidi transfiguruar dhe Hekuba politike në sallën më shumë bosh të “Migjenit”!

Tentativa e fundit e përdorimit politik të një shfaqeje dhe një skene në Shkodër, ishte dhe “Hekuba”! Sigurisht nuk shkova. Por natyrisht shumë pjesë të saj i kam parë, sepse sot koha është pothuaj çdo gjë në – celular! Nuk pashë vetëm sallën si zakonisht më shumë bosh! As foto e sallës, kur është bosh që nuk dalin te fb i teatrit Migjeni! Po po, kur nuk e mbushin sallën nuk demostrojnë fotografi salle bosh! Nuk shkova se e dija që do të jetë shfaqe e përdorur dhe e ngritur politikisht në kohë zgjedhjesh. E prandaj salla mbetet bosh se një pjesë e madhe e publikut nuk do të harxhojë kohë me po të njëjtin vajtim, të njëjtin aktor (e) dhe të njëjtën trupë të vogël, e të vogël dhe pse brenda saj ka aktorë normalë. Shkodra ka mbetur skena e fundit e përdorimit politik. E fundit që hoqi takimet e partive dhe e fundit që do të largojë dramat e krijuara për tja përplasur politikisht kundërshtarit politik në demokraci si dikur dramat e realsocializmit kundërshtarit ideologjik në diktaturë. Skena e fundit teatrore që besoj tashmë do të largojë errësirën nga vetja, përdorimin e një mënyre shikimi të errët të jetës sot, me kujtesa kaq të shpeshta deri në mërzitje të së djeshmesh sigurisht ideologjike dhe shpesh kriminale. Një skenë që ka harruar të mbushë sallën me interesin e ditës në art dhe dramë apo komedi! Interesin e ngjyrës dhe gjallërisë. Me mbizotërim të errësirës dhe vajtimit nga një e kaluar që po zë vendin e të sotmes problematike e krijuar nga ata që duan të errësojnë me domosdo skena, atyre që i drejtohen vetëm një publiku të ngushtë dhe atyre që po vazhdojnë të bëjnë politikë me dramën dhe artin skenik. Që po përsërisin veten si aktor dhe si përfitues të të gjitha fondeve të përkrahura politikisht nga institucioni Bashkisë deri sot, pothuaj si dje iodeologjikisht! Nuk shkon më kjo marrëzi. Nuk shkon ky terr përdorim politik, shpesh zonal dhe nganjëherë dhe religjonar. Teatri Migjeni është i të gjithë shkodranëve dhe kur ai është i tillë mbush sallën. Qoftë dhe me një individ që këndon, por ju këndon shkodranëve! Po po, kur nuk do të ketë këto deviacione me ndarje dhe skenë të errët Migjeni është plot dhe autorët e Fb nxjerrin dhe platenë apo dhe sallën plot me njerëz. Për të gjithë dramat me fonde miliona një individi “dark” të errët mendim politik salla ka qenë bosh dhe nuk ka foto të saj në FB! Kështu e përdorën dhe Hekubën e Euripidit. E transfiguruan si lojë dhe dramë shqiptare mendimin Euripidian. Në një fantazi të “errët” krijuese por politikisht të përdorur. U pa dhe nga fjalimi në fund i aktores drejtore, se sa politikisht përdorim në zgjedhje ishte! E shkruar në ose rreth 424 para Krishtit, Hekuba është një nga disa drama të Euripidit që trajtojnë pasojat e menjëhershme të Luftës së Trojës. Hekuba, deri vonë mbretëresha e Trojës dhe tani një skllave greke, po çohet në atdheun e saj të ri nga robëruesit e saj. Megjithatë, për shkak të fantazmës së Akilit që shfaqej mbi varrin e tij dhe kërkonte të kënaqej me sakrificën, marina greke detyrohet të bëjë një ndalesë në tokën e Trakës të sunduar nga Polymestor. Atje, djali më i vogël i Hekubës, Polidori, ishte dërguar për siguri gjatë Luftës së Trojës, por, i panjohur për nënën e tij, ai u vra nga Polimestori sapo mbreti i Trakës mori lajmin për rënien e Trojës. Është fantazma e Polidorit që ndan një pjesë të madhe të kësaj historie në prologun e shfaqjes. Jo shumë kohë pasi ai zhduket, një kor grash trojane të robëruara informojnë Hekubën se jeta e vajzës së saj më të vogël, Poliksenës, është në rrezik të madh: grekët synojnë ta sakrifikojnë atë si një ofertë për Akilin e vdekur, sipas kërkesës së fantazmës së tij. Hekuba i lutet Odiseut t'i kursejë jetën vajzës së tij, por Odiseu është i shurdhër ndaj lutjeve të saj. Poliksena ndërhyn për të thënë, çuditërisht, se ajo nuk ka nevojë për askënd që të luftojë për jetën e saj, sepse ajo do të preferonte të vdiste një grua e lirë sesa të jetonte jetën e një skllave. Vdekja e guximshme e Poliksenës rrëfehet në një monolog të gjatë nga Talthybius, lajmëtari i Agamemnonit. Mezi ai ka mbaruar së lavdëruari ndaj saj për sjelljen e saj fisnike kur trupi i pajetë i Polidorit zbulohet nga një shërbëtor, i cili noton në det. Nga mendja e saj me pikëllim, Hekuba i kërkon Agamemnonit që ta lejojë atë të hakmerret për vdekjen e djalit të saj. Agamemnoni as nuk pranon, por as nuk refuzon, dhe shumë shpejt, Polimestori dhe dy djemtë e tij joshen në çadrën e Hekubës. Atje, djemtë e Polimestorit vriten dhe ai vetë verbohet nga Hekuba. Pason një gjyq me Agamemnonin që kryeson si gjykatës dhe vendos në favor të Hekubës: akti i saj, thotë ai, nuk ishte vetëm një akt hakmarrjeje, por edhe një akt drejtësie. I zemëruar, Polimestor mallkon Agamemnonin dhe Hekubën, duke parashikuar vdekjen e afërt të të dyve. Dakort? E kjo ishte kthyer për një zakon transfigurimi fantastik nga Euripidi te skenarët e shqiptarëve politikisht jo në qetësi e pastaj përdorimin politik kundër një kundështari politik që e bëjnë Euripidian dhe për të mos u votuar kurrë në Shkodrën e Hekubës si trojane e robëruar tashmë. Një supë profilaktike në folklor politik retro kulturor e cila bën politikë, por ngjizur në mënyrë kaq të shëmtuar dhe marrëzisht politikisht përdorur, sa dhe 80 biletat në sallën 600 më kanë bërë përshtypje si janë shitur. Por Hekuba tashmë mbylli ciklin e përdorimit të Migjenit politikisht! Ajo deshte të ndalonte, por në fakt, i hapi derën plotësisht mos përdorimit politik të skenës së Migjenit në Shkodër. Publiku i dha përgjigje në fakt si në sallën bosh dhe jashtë saj në gjysëm të majit. Faleminderit Hekuba!