Përparimi “i madh” nga huri gardhit në shkop bejsbolli!

Si shoqëri në përgjithësi e kemi njohur lojën e bejsbollit shumë vonë! Kaq vonë sa bëjeni hesap nuk ka një terren një shoqëri apo grup njerëzish që të luajnë bejsboll. Në diktaturë ishte sport "amerikanadë" ose sport borgjez. Ne për në përdorim si shoqëri kemi pasur dhe në disa rajone kemi sërish hurin ose hunjtë e gardhit. Si shoqëri tepër'sisht fshatare kishin gardhe të shumtë me hunj dhe kur qëllonte të grindeshin shqiptarët pothuaj gjithmonë qëllonte ndonjë gardh afër dhe "pretendentët" shkulnin hunjtë e gardhit dhe rriheshin paq deri në vdekje (shpesh) me njëri tjetrin. Po pra fut e bjer sepse kështu shoqëri e egër, brutale ishim. Shoqëri e dhunshme deri te fëmija. Shqiptari ka rrahur fëmijën me gjaknxehtësi deri vonë. Por po kthehem të shkopi bejsbollit. Sot në makina dhe lokale apo vende "rekreacioni" mbajnë shkop bejsbolli? Pse? E para, se duan shumë modën e huaj.  E dyta, nuk gjen kollaj gardh me hunj!  Po pse po e marr në analizë? Po sepse duke u marrë me gjëra të "mëdha" kemi harruar shoqërinë e dhunshme që kemi sot. Evoluimi jonë si zhvillim është ose shikohet te zëvendësimi i hunjve të gardhit me shkop bejsbolli!  Ne nuk e kemi shkopin e bejsbollit për sport por për rrahje. Për ne ai ka zëvendësuar hurin e gardhit pa e përdorur për qëllimin e tij, të vetin e duhur. Jo ne e dinim se huri gardhit ishte hu gardhi dhe e përdorëm për hu ose dru shpinës. Shkopin e bejsbollit shumica e përdoruesve në Shqipëri e dinë si objekt dhe funksion çarjen e kokës. Ky është dhe problemi. Gjithsesi kemi qenë, jemi dhe do të mbetemi shoqëri e dhunshme deri sa  një brez të ndajnë funksionin e shkopit të bejsbollit si përdorim çarje koke e lëkure në atë të lojës bejsboll. Sa të kujtojmë se është krijuar për dhunë, më mirë të biem në gjumë letargjik me shpresën se kur të çohemi të jemi ndryshe. “”