Ushtria e NATO-s “në luftë” me fëmijët në Bazën e Shëngjinit

Kur Shqipëria u pranua në NATO na u duk si arritje triumfale  dhe shpresonim që ushtria e saj të arrinte standardet e vendeve të tjera, por me sa duket nuk po ndodh. Për këtë mjafton të shikosh, dhe për së largu,  bazën ushtarake të  Shëngjinit. Aty shihen disa  ndërtesa gjysmë funksionale dhe karkasa apo skelete anijesh të shkatërruara, ndonëse nuk kemi bërë luftë me askënd, përjashto me veten tonë. Pamje që përbejnë një kartolinë emblemë të 97-tës, kur arsenali ushtarak i Shqipërisë u shkatërrua duke marrë me vete, ose duke lenë invalidë të përjetshëm shumë fëmijë, të rinj dhe pleq, të cilët në fakt duhej t’i mbronte. Kjo bazë prej dekadash është lenë në një gjendje thuajse të braktisur dhe kështu ca qoshe te sajat në perëndim, ku nuk kishte as rrethim, gjatë sezoneve të verës janë rijetësuar  kryesisht nga fëmijët dhe të rinjtë pushues, jo vetëm nga Shqipëria. Në pamundësi për të gjetur mënyra të tjera në një shoqëri, ku vija bregdetare është thuajse  tërësisht e zaptuar dhe parqet e fëmijëve janë kthyer në kantiere ndërtimi, këta  fëmijë dhe të rinj kishin gjetur një mënyrë  dëfrimi pa asnjë rrezik dhe asnjë dëm për askënd (as për bazën ushtarake) duke shfrytëzuar skalierat si trampolina për tu hedhur. Por, për arsye që nuk dihen, këto dy vitet e fundit janë vendosur roje me ushtar, madje dhe të armatosur, që po ruajnë një tunel që qe nuk është hapur prej më se tridhjetë vitesh. Maksimumi që mund të ketë brenda ai tunel është ujë i kripur dhe ndoshta ndonjë karkasë apo skelet anijeje të ndryshkur të viteve pesëdhjetë. Paradoksalisht roje më armë për të mos lenë fëmije të lahen në një vend që nuk i prish punë askujt. Kjo është sa dramatike aq dhe qesharake. Kjo figure e  shëmtuar e ushtrisë sonë bëhet dhe përballë pushuesve, dhe të rritur, kryesisht nga  Kosova, të cilët para disa dekadash mendonin ushtrinë e vendit amë, Shqipërisë të lavdishme dhe si shpëtimtaren e vetme te tyre. Këta fëmijë dhe të rinj tjetër gjë dëgjojnë në shkollë për misionin e ushtrisë sonë, tjetër gjë po provojnë nga eksperienca e tyre feminore apo adoleshenciale. Aty ka vend të mjaftueshëm për bazën dhe për tu dëfryer fëmijët. Lëreni fëmijët të dëfrehen, në mënyrën e tyre, të pa diktuar nga industria e lodrave (shpesh dhe kanceroze) dhe interesi fitimprurës  i qendrave komerciale,  sepse gjaku i shumë ushtarëve shqiptar që kanë dhënë jetën për Shqipërinë dhe për lavdinë e ushtrisë së saj, ka shkuar dhe për lumturinë e tyre. Me sa duket shkrimtari i njohur Hoffman kishte të drejtë: në këtë botë të zhvilluar nuk ka vend për fëmijët.