Të gjithë e dimë profilin politik dhe historik të Henry Kissinger, i cili u nda nga jeta në moshën 100-vjeçare. Ai drejtoi politikën e jashtme të SHBA-së dhe ishte këshilltar i mbrojtjes në vitet 60-70. Njeriu që ishte një nga menaxherët e Luftës së Ftohtë midis SHBA-së dhe BRSS, megjithëse sot i atribuohet një profil agresiv, në atë kohë nuk ishte pikërisht një nga ‘skifterët’, gjithmonë gati për të shpërthyer bombat. Ai ishte një diplomat i krahasueshëm me Makiaveli, Metternich apo Molotov. Kisinger ishte i përfshirë në vendosjen e diktaturave në Amerikën e Jugut dhe luftërat e tyre të pista kundër popullatës së tyre, fitues i Çmimit Nobel për Paqe për arritjen e një armëpushimi në Luftën e Vietnamit, që zgjati deri pak pasi ai mori çmimin. Ndoshta është më pak e njohur se ai ka edhe një profil sportiv përkatës. Po flasin për dikë që mban medaljen “Pierre de Coubertin” nga Komiteti Olimpik Ndërkombëtar; që qëndronte pas ‘diplomacisë së ping-pong-ut’ me të cilën SHBA filluan detensionin me Kinën. Roli i tij ishte kyç për ta bërë futbollin një sport të rëndësishëm në SHBA, një anëtar nderi i “Harlem Globetrotters”. Me dritë-hijet e tij, Henry Kissinger ka qenë një nga figurat e pakta relevante të shekullit të 20-të, që e ka kuptuar plotësisht rëndësinë e sportit si një fakt social i përmasave primare dhe, për rrjedhojë, i ndjeshëm për t’u përdorur në diplomaci, çka ishte fusha e tij profesionale. Është e mundur që dashuria e tij për futbollin dhe sportin në përgjithësi të ishte e pavarur nga ‘dobia’ diplomatike, por është gjithashtu e mundur që ai ndoshta u bë i vetëdijshëm për këtë marrëdhënie më 1971, kur udhëtoi fshehurazi në Republikën Popullore të Kinës për të nisur një detentim. Pak më herët, ekipi amerikan i ping-pongut kishte udhëtuar drejt Kinës për të luajtur një sërë ndeshjesh, pas kontakteve zyrtarisht të rastësishme mes sportistëve në një turne në Japoni. Menjëherë pas këtyre takimeve, të bekuara nga autoritetet kineze, Kissinger u sëmur zyrtarisht gjatë një udhëtimi në Pakistan. Gjatë shtrimit të tij të supozuar në spital vizitoi fshehurazi Kinën dhe u ra dakord për një udhëtim të Richard Nixon, i cili ishte fillimi i ‘rehabilitimit’ global të Republikës Popullore të Kinës. Më pas, marrëdhënia e Kissinger me botën e sportit nuk u ndërpre kurrë. Në vitin 1972 ai duhej të ndërmjetësonte me Bobby Fischer, në mënyrë që finalja botërore e shahut të luhej kundër Boris Spassky, e cila paralizoi botën. “E bëra në emër të paqes botërore”, tha Kissinger. Në vitin 1976, “Harlem Globetrotters” e bëri atë anëtar nderi si shembull tjetër të të kuptuarit të rëndësisë së ‘sinergjive’ sociale. Ata që denoncojnë lidhjet e tij me diktaturat kriminale të Pinochetit dhe Videlës, nuk mungojnë të theksojnë se ishte një mysafir nderi në Kupën e Botës 1978 në Argjentinë. Peruani Oblitas kujtoi se Kissinger shoqëronte gjeneralin argjentinas kur vizitoi kombëtaren e Perusë në dhomat e zhveshjes, para atij 6-0 të diskutueshëm që e dërgoi Argjentinën në finale (ai nuk ishte më, meqë ra fjala, Sekretar i Shtetit). Fakti është se Kissinger ishte një tifoz futbolli, pavarësisht nëse e vlerësonte rëndësinë e tij socio-politike. Kjo është ende befasuese kur, deri në vitet 1970, futbolli ishte në SHBA një sport mjaft i margjinalizuar, që luhej kryesisht nga emigrantët e Amerikës së Jugut, megjithëse duhet të merret parasysh gjithashtu se Kissinger, i lindur në Gjermani, emigroi në SHBA në moshën 15-vjeçare, duke ikur nga persekutimet e Hitlerit. Në atë moshë ai mund ta kishte zhvilluar tashmë dashurinë për futbollin. Dihet se atij i bëri përshtypje gjysmëfinalja Itali-Gjermania Perendimore e “Meksikë 1970” dhe se nga ajo ndeshje pati një admirim të madh për Franz Beckenbauer, me të cilin më vonë bashkëpunoi. Gjithashtu ishte admirues i Pele, ndikoi që të dy të përfundonin duke luajtur në SHBA. Përveç kësaj, ai ishte komisioner – menaxher i lartë – i NASL, liga e parë e madhe e futbollit profesionist në SHBA. Në vitin 1988 organizoi një takim midis presidentit të FIFA-s, Joao Havelange, dhe presidentit të SHBA, Ronald Reagan, i cili çoi në zgjedhjen e SHBA si mikpritëse e Kupës së Botës 1994. Kjo nënkuptonte hapjen e një tregu shumë të rëndësishëm për futbollin në SHBA. Ai ishte, meqë ra fjala, anëtar i Bayern Munich dhe i Furth, klubit nga vendlindja e tij. Kissinger mori pjesë në disa ndeshje të luajtura në “Santiago Bernabeu”. Ai gjithashtu theksoi se nënshkrimi i Zidane ishte i shtrenjtë financiarisht, por i lirë në planin afatgjatë, për sa i përket spektaklit dhe promovimit. Me një sfond të tillë, ishte praktikisht e pashmangshme që Henry Kissinger të mos atashohej me botën olimpike. Natyrisht, përmes njërës prej dyerve më të mëdha, edhe pse në një kohë të trazuar. Juan Antonio Samaranch e thirri për të ndërmarrë reformat e Lëvizjes Olimpike pas skandalit të korrupsionit në Salt Lake City, për të cilin duhej të dilte para Kongresit të SHBA për të dhënë llogari për reformat e kryera. Një gjë të tillë e bëri edhe Kissinger. Kjo ndodhi në vitin 1999. Në vitin 2000, në moshën 77-vjeçare, ai u emërua anëtar nderi i IOC, mori medaljen “Pierre de Coubertin”. Kissinger nuk kishte të drejtë vote, por ishte me mjaft ndikim. Edhe në dekadën e fundit, Joseph Blatter përdori përvojën dhe prestigjin e tij në përpjekje për të zgjidhur problemin e rasteve të korrupsionit në të cilat ishte përfshirë FIFA. Për arsye moshe, vepra olimpike e Kissinger nuk mund të ishte më aq aktive sa në fusha të tjera, por mund të shërbejë si testament i tij olimpik, i botuar në revistën zyrtare të IOC. Presidenti aktual i IOC, Thomas Bach, ka thënë se Kissinger gjithmonë i ka qasur çështjet me qëllimin e tyre. Vetë Kissinger e shkroi këtë për Lëvizjen Olimpike: “Kur Baroni Pierre de Coubertin ringjalli traditën e lashtë olimpike më 1894, mosbesimi ishte toni i politikës botërore. Kufijtë në Evropë ishin ripërcaktuar dhe, mendërisht, kishte një proces përshtatjeje. Ambiciet perandorake ishin një burim trazirash dhe konfliktesh në të gjithë
botën. Në Kontinentin e Vjetër, stabiliteti fatkeq nuk ishte gjë tjetër veçse i përkohshëm, siç doli. Megjithatë, Coubertin arriti të kapërcejë kohën e tij falë një ëndrre miqësie dhe besimi të frymëzuar nga një rit i krijuar në një kohë dhe vend shumë të largët. Gjatë gjithë historisë së tyre, Lojërat Olimpike kanë rezultuar të afta për të promovuar mirëkuptimin njerëzor edhe në rastet kur kompromisi politik rezultoi i pakapshëm. Ka shumë raste në të cilat Lojërat Olimpike kanë vepruar si mjet politik. Ndoshta shembulli më i jashtëzakonshëm i kësaj janë tetë vitet e konkurrencës së përbashkët midis Gjermanisë Lindore dhe Perëndimore, midis viteve 1956 dhe 1964, madje edhe gjatë kulmit të Luftës së Ftohtë që e solli botën në prag të luftës bërthamore. Gjermanët marshuan përsëri pas një flamuri të vetëm. Afrika e Jugut, duke lënë pas errësirën e aparteidit, u kthye në Lojërat Olimpike pas një mungese prej tri dekadash. Edhe dy Koretë marshuan së bashku në ceremoninë e hapjes së Lojërave Olimpike Dimërore 2018”. Sporti është një pjesë themelore e botës sonë, Kissinger e kuptoi në këtë mënyrë. Madje e zbatoi atë në mënyrën e tij të shikimit, të kuptuarit dhe menaxhimit të kësaj bote, në detyrat e larta që mbajti.